در ابتدا کلمه بود...

من مثل اکثر مادرا عاشق داشتن فرزندی از جنس خودم هستم که ناگفته های زنانه مو باهاش به درددل بشینم. عزیزم، من هنوز نمیدونم تو کی به دنیا میای؟ و اصلا" به دنیا میای یا نه؟ هنوز حتی یه تجربه بارداری هم نداشتم اما دلم پُر از تمنای داشتنته. برای همین چندوقته تورو توی رویاهام به دنیا آوردم و ذره ذره پرورشت میدم.

دوست داشتم اسمت بیشترین شباهت رو به اسم خودم (پروین) داشته باشه و درضمن ایرانی و اصیل و امروزی باشه.(البته هر امروزی یه روز دیروز میشه! اما نسبتا" جدید باشه)

به هر حال، از اونجایی که تو هنوز برام یه شعری، یه شعر ناب عاشقانه، و یه نقاشی هستی که هر روز تورو تو خیالم به زیباترین شکل می کشم، دوست دارم اسمتو بزارم "پرنیان" که به معنی حریر منقش و پرده نقاشی هست.

تازه، "پرنیان" به اسم بابایی (احسان) هم میاد و مخصوصا" به اسم داداش شیطونت آریان.

البته یه اسم دیگه هم هست که از اونم خیلی خوشم میاد، اونم "پرنیکا" هست که هم معنی پرنیانه، اما جدیدتره و هنوز فقط 10 نفر تو کل کشور این اسمو دارن و شاید تو بشی یازدهمی!

شاید اسمتو تو شناسنامه گذاشتم "پرنیان" ولی گه گداری "پرنیکا" هم صدات کردم، خلاصه "پرنیان" یا "پرنیکا" (انتخاب با خودت)، قشنگترین شعر و نقاشی من، زودتر بیا که دلم بدجوری بی قرارته....